Przekroczyc Rubicon

Jednym z moich hobby jest wloczenie sie po bezdrozach moim jeepem. Najbardziej znanym i najbardziej kultowym szlakiem terenowym w USA jest Rubicon Trail. Tak sie sklada ze mieszkam zaledwie okolo godzine drogi od wjazdu na niego. Pod koniec lata postanowilismy z kumplem kolejny raz zmierzyc sie z wyzwaniami jakie stawia przed kieriwcami i samochodami ten piekny i trudny szlak.

Rubicon Trail ma 22 mile dlugosci a przejechanie go zajmuje okolo 3 dni spokojnym tempem.

 

Tak nasze auta wygladaly w piatek rano…..gotowi do drogi..po lewej stronie jeep Remiego po prawej moj.

Mia byla bardzo podekscytowana…to byla jej pierwsza duza wyprawa w teren z tata:

Tuz przed wjazdem na szlak:

Przed wjazdem trzeba bylo spuscic powietrza z kol…dzieki zastosowaniu beadlock czyli pierscieni trzymajacych opone na feldze moglem zejsc do cisnienia 6 psi czyli okolo 0.4 atm bez obawy ze opona zsunie sie z felgi. Tak niskie cisnienie powoduje ze opona przylega do podloza duzo wieksza powierzchnia i jest bardziej plastyczna podczas pokonywania przeszkod terenowych.

Mapa szlaku:

Gotowi do akcji:

Na poczatku przez chwile prowadzil moj kumpel…ale pomylil droge….zreszta znany jest w naszej ekipie z czestego wyboru alternatywnych drog przejazdu – sorry Remi hahahaha

Po chwili ja przejalem pozycje przewodnika. Poczatek szlaku to przejazd przez tzw granite bowl:

Tuz za Granite Bowl zaczyna sie las i kamienista czesc szlaku:

 

Niestety na jednym z kamieni Remi przecial opone:

Szybka naprawa i ruszamy dalej:

Po drodze spotkalismy patrol szeryfa

Na szlaku obowiazuja pewne zasady…nie mozna zjezdzc ze szlaku dalej niz dwie szerokosci samochodu, nie wolno jezdzic pod wplywem alkoholu, w szczycie sezonu pozarow nie mozna palic ognisk itp i patrole szeryfa pilnuja aby te zasady byly przestrzegane.

Tak wygladalo wiazanie wlosow na szlaku

Mia byla bardzo zadowolona z przygody:

Nasze obozowisko pierwszego wieczoru:

Byl nawet kibelek z widokiem (szlak jest pod opieka fundacji ktora dba o to by nie zostal zamkniety przez ekoterrorystow – odbywaja sie sprzatania szlaku, naprawy miejsc w ktorych nastapila zbyt duza erozja, postawiono kilkanascie kibelkow ktore sa regularnie oprozniane i sprzatane, rozdawane sa zestawy do usuwania wyciekow z popsutych na szlaku aut a w weekendy czesto na szlak wyruszaja patrole fundacji ktore pilnuja porzadku i edukuja kierowcow jak sie zachowywac aby nie szkodzic przyrodzie – wszystko to robia ochotnicy fundacji):

Moj maly pomocnik:

Na kolacje steki:

Potem bylo ogladanie spadajacych gwiazd i lulu….

A rano w dalsza droge:

Po drodze byl przystanek nad jeziorem Buck Island:

Kawalek dalej spotkalismy dwa auta…toyote i buggy. Chlopaki stali na szlaku bo zlamali drazek kierowniczy w toyocie. Na szczescie Remi mial ze soba elektrody do spawania, maske, spielismy wiec dwa akumulatory kablami i poskladalismy chlopakow do kupy:

Moje dziecko w tym czasie bylo zajete obserwacja robali:

A potem pokazalem jej co jeszcze mozna zrobic przy pomocy szkla powiekszajacego w sloneczny dzien:

Po chwili ruszylismy dalej.

Przejazd przez rzeke znaczy wjazd na teren prywatny Rubicon Springs:

Tu co roku od lat 50tych odbywa sie jeep jamboree:

I to wlasnie przy rubicon springs rozbilismy oboz na druga noc:

Po dwoch dniach w kurzu przyszedl czas na rozlozenie prysznica:

Pobliska rzeka dosc czysta chyba:

Potem byl czas na pozowanie:

I ostatni dzien…zostala nam do pokonania ostatnia przeszkoda zwana Cadillac hill:

Niestety prawie na samym szczycie kumplowi padla przednia blokada…zjechalismy na bok i odbyla sie proba reanimacji:

Przynajmniej widok w miejscu naprawy byl ladny:

Niestety nie udalo sie naprawic usterki…ale trzeba bylo jechac dalej. Po okolo 40 minutach bylismy na szczycie:

Jeszcze tylko kilka mil szutrowej drogi i koniec…Rubicon ponownie pokonany.

Na koncu trzeba bylo dopompowac kola:

Szkodnik sprawdzil cisnienie:

I spokojnie…asfaltem…dojechalismy do domu.

To tyle…mam nadzieje ze relacja sie podobala.