Od kilku godizn mam w glowie wiekszosc tekstu do tego wpisu….brakuje mi jednak sensownego wprowadzenia i tytulu….wiec bedzie bez wprowadzenia.

Mielismy dzis wezwanie….wezwanie jakich mamy wiele….zatrzymanie krazenia u starszej osoby. Akurat tak sie zlozylo ze w chwili wezwania bylismy w jednostce na cwiczeniach a wiec wyjechalismy doslownie razem z wozami zawodowcow. Chwila jazdy…auta pieknie zjezdzaly nam z drogi. Na miejscu sytuacja jakich wszyscy widzielismy juz wiele…na zwenatrz przerazona rodizna…wewnatrz w duzym pokoju na podlodze starszy mezczycna a nad nim szeryf prowadzacy masaz serca. Przyjechalo nas lacznie 8 strazakow….weszlismy w zasadzie bez slow…kazdy wiedzal co ma robic. Szeryf ciagle prowadzil masaz serca…my podpielismy pacjenta pod monitor…..intubacja….dojscie zylne…pierwsza tura lekow… wywiad z rodzina…historia choroby …..szybka ocana lekow stojacych na blacie w kuchni…w pokoju panowala cisza….zmiana przy masazu serca bo szeryf juz byl lekko spocony….kolejne dawki lekow….trzecia zmiane masazu serca robilem ja….w pokoju bylo juz dosc goraco…spocilem sie jak mops. Po kolejnych 5 minutach zmiana….a ja dostalem zadanie przeparkowania karetki nieco blizej wejscia do domu. Wychodzac spotkalem sie wzrokiem z rodzina pacjenta…..patrzyli pytajacym wrokiem a ja tylko moglem powiedziec ze sie staramy. Obok stalo juz paru sasiadow…..na twarzach widzialem zmartwienie. Po powrocie do pokoju pacjenta przyszla mi do glowy taka mysl….tam na zewnatrz w zasadzie chaos….ktos plakal, glosne rozmowy…a wewnatrz mimo walki o czyjes zycie spokoj….pelen profesjonalizm….wszyscy znali swoje miejsce…slychac bylo tylko spokojny glos medyka prowadzacego akcje i dzwieki masazu serca i sztucznego oddychania – kto choc raz bral udzial w takiej akcji wie o jakich dzwiekach mowie….dzwiek uginanych i zlamanych zeber…zlamanego mostka…..dzwieki powietrza wychodzacego z pacjenta przy kazdym ucisku klatki. Mimo tragizmu sytuacji poczulem sie dobrze….takie uczucie zawsze do mnie przychodzi gdy mija pierwsza dawka adrenaliny podczas akcji….dobrze jest widziec zgrana zaloge w akcji bez wzgledu na zagrozenie i powage sytuacji.  Kolejnych kilka zmian przy masazu serca….kolejne dawki lekow….w koncu medyk prowadzcy akcje zadzwonil do naszego dyzurnego lekarza….podal informacje….przychylil sie nad monitorem……

……..czas zgonu 19:47.

Cisza……

Spakowalismy sprzet….znow bez slowa…kazdy wiedzial co ma zabrac…co gdzie spakowac…..wyszlismy na zewnatrz….wszyscy spoceni…..spojrzenie na rodzine i sasiadow zmarlego…chyba widzieli ze dalismy z siebie wszystko….kondolencje…..i powrot do jednostki. Po drodze znow cisza….w wozie ze mna jechalo dwoch weteranow…ponad 20 lat w strazy kazdy….ale wiedzialem ze mimo iz takich akcji mieli dziesiatki to mimo wszystko przykro bylo ze jednak tym razem kostucha byla szybsza od nas…..czwarty raz w ciagu pieciu dni…swoja droga ciekawe ze nikt nie liczy udanych akcji.  Ale wiedzialem tez ze jak nastepnym razem ktos zadzwoni po pomoc to podejmiemy wyzwanie i staniemy do tego wyscigu o ludzkie zycie.

Po powrocie do jednostki jeszcze tylko omowienie akcji…..analiza….czy aby napewno zrobilismy wszystko co mozna bylo zrobic…..uzupelnienie sprzetu w karetce i……..nastepnym razem znow damy z siebie wszystko.

Bylo to wezwanie numer 4588 w tym roku.